..::4::..

Perry głosi:

Kolejny odcinek. Trochę brutalny, ale jak to mówią life is brutal and full of zasadzkas i sometimes kopas w dupas,

Postaram się wstawić dziś kolejny, ale niiii mam pojęcia co z tego wyjdzie.

Dorzucam kawałek Tool - wcale nie jest taki trudny do zagrania na basie jak się wydaje.

Pozdrawiam.

Kłamałam. Tak naprawdę nie pozdrawiam.

Obudził mnie dopiero cichy szmer wyjmowania czegoś z szuflady. Podniosłam głowę. Było potwornie ciemno. Próbowałam się podnieść, ale coś wielkiego i ciężkiego leżało na moich plecach. Gdy się obróciłam, poczułam mocny chwyt zaraz pod piersiami. Obmacałam to coś. Głowa, włosy, twarz. Nie miało cycków, więc musiał to być któryś z kolesi. Wyczołgałam się najdelikatniej jak umiałam spod tego kogoś. Cały czas nie wiedziałam, kto to. Oczy jeszcze nie przyzwyczaiły się do warunków świetlnych, ale wstałam i obmacałam wyjście. Obejrzałam się, szukając wzrokiem Natalii. Dostrzegłam jej zarys w miejscu obok, gdzie jeszcze przed chwilą leżałam. Spała słodko, wtulona w fotel. Teraz zauważyłam, kto był tym klopsem. Izzy kręcił się teraz na twardej podłodze i chyba szukał czegoś miękkiego, co mogłoby mu zastąpić mnie. Porozglądałam się jeszcze moment po pokoju. Czułam, że mam mroczki przed oczami, więc odczekałam chwilę.

W końcu wyszłam. Kierując się w stronę odgłosów, potykałam się o rzeczy, których nie chciałam wiedzieć, czym są. Wydawały takie odgłosy, że aż ciary szły po plecach… Równie dobrze mogłam znajdować się w pieczarze smoka i stąpać po ludzkich kościach. Co ty masz w tym łbie? Zauważyłam, że na korytarzu zajaśniało nikłe światełko dochodzące z kuchni. Gdy zajrzałam do środka, mrużąc oczy, zobaczyłam pochylonego Stevena grzebiącego przy szufladach. Zdawało się, że coś do siebie mruczy. Niby nic takiego, ale poruszał się bardzo szybko. Jego ruchy zdawały mi się być dziwnie znajome. Już miałam wrócić do pokoju i kulnąć się znowu, gdy COŚ spadło na ziemię. 

Kurwa... Stanęłam początkowo jak wryta.

- Co ty robisz? – spytałam cicho lekko zdezorientowana.

Chłopak zesztywniał i odwrócił się gwałtownie.

- A co? Nie widać? – mruknął zadowolony. Zauważyłam, że jego oczy nie skupiały się na mnie, ale latały we wszystkie strony. Obserwowałam jego przyspieszone ruchy. Znałam je. – Będziesz tak stała? Chodź, kochanie. Zabawmy się. – Steven wytarł nos, wpatrując się we mnie. Wyciągnął rękę i nakazał podejść.

Podeszłam do niego powoli, nie zrywając kontaktu wzrokowego. Niby wiedziałam, mogłam się łatwo domyślić, że wszyscy tu ćpają, jednak coś poruszyło się we mnie. Nie chciałam, żeby to coś było ze mną pod jednym dachem. Opanuj się, głupia debilko! Nic się aż takiego nie dzieje. Do chuja z tym... Trudno.  

Steve patrzył na mnie z bananem na twarzy. Niemal pożerał mnie wzrokiem, przekrzywiając głowę jak szczeniak. 

- Jesteś taka urocza. Może pójdziemy w lepsze miejsce, hm? - mruczał, a ja milczałam. Tylko szłam wolno w jego stronę. Gdy niemal stykałam się z nim klatką piersiową, błyskawicznie złapałam woreczki kokainy i zanim przyćpany Adler zorientował się, co się stało, wbiegałam już po schodach w stronę łazienki, która była opisana "Wchodzisz na własną odpowiedzialność". Kurwa! Dobra! Byleby tylko spierdolić! Ale jesteś pojebana! Przecież wiesz co się teraz stanie, do kurwy nędzy!

- Nie! – ryknął chłopak i pognał za mną. Nigdy nie słyszałam takiego wrzasku. Nie chciałam utożsamiać tego odgłosu ze słodkim Stevem!

Kurwa! Jebany chuj! Trzęsły mi się ręce, gdy wysypywałam dragi do kibla. Serce biło jak szalone, gdy słyszałam zbliżającego się Stevena.

- Ty dziwko! Zabiję cię! Zajebię jak psa!

Szybciej, jebana suko!, poganiałam się w myślach. Chłopak wpadł do łazienki, ale zaraz szybko nacisnęłam spłuczkę i odskoczyłam, bo Steven dosłownie rzucił się by ratować resztki. Na szczupaka. Nie wyobrażałam sobie TAKIEJ sytuacji w TEN sposób. Nie mogłam wnieść zamiast chłopaka, siebie – klęczącej przed klopem i wołającej „Nie! Nie! Nie!”. Potworne i upokarzające. Upadlające. Przecież dokładnie tak zachowywałam się niecałe pięć miesięcy temu. Odwróciłam wzrok. Nie mogłam na to patrzeć.

Gdy Steven zdał sobie sprawę, że już po wszystkim, wstał i obrócił się, zataczając wielkie koła. Zaczęłam się cofać. Z jego wcześniej świecących radością oczu, buchał gniew. Wiedziałam, co się stanie. Natalia! Chyba potrzebuję pomocy…

- Zobacz, co to z tobą kurwa zrobiło! – krzyknęłam rozpaczliwie, próbując się ratować. Wiadomo, że dla ćpuna liczy się tylko działka, ale zawsze warto próbować. Chłopak ze złością przewrócił stolik, za którym stałam. – O! Widzisz!

Ale Steven już podnosił rękę i uderzył. Trafił prosto w policzek. Poczułam tylko jak powala mnie ogromna siła, a potem jak ogień zaczyna rozchodzić się po twarzy. Prawa strona dosłownie płonęła! Cały obraz przysłoniły mi łzy bólu. Nawet nie zorientowałam się, kiedy znalazłam się na ziemi. Leżałam na twarzy. Nie zdążyłam krzyknąć, gdy nagle czyjeś szponowate palce wbiły się w bark, zaciskając mocno, że aż pisnęłam i ktoś odwrócił mnie brutalnie na plecy i uderzył ponownie. Tym razem z podwójną siłą. Kaszlnęłam, wypluwając krew. Usta wypełnił mi słony smak krwi. Czułam się jakbym dostała metalowym drągiem prosto w obojczyk. W uszach mi brzęczało, ale jakoś rozumiałam każde jego słowo.

- Ty pieprzona suko!

Po kopnięciu w brzuch, skuliłam się i zakryłam głowę rękami. Jednak niewiele to pomogło, bo kolejny kop uderzył z góry. Ostry ból w podbrzuszu przestraszył mnie jednak  jeszcze bardziej.

- Steve! – Wydawało mi się, że to krzyk Izzy'ego, ale nie byłam pewna. W uszach ciągle mi szumiało. Głos dochodził jakby z oddali. – Co ty, kurwa, robisz?

- Nie wtrącaj się! Ta dziwka wywaliła mój najlepszy towar!

- Ej! Co tu się jebańce dzieje?

Zdawało mi się, że to przybiegli pozostali i dosłownie rzucili się na Stevena, gdy ten na ich oczach kopnął mnie – leżącą w kałuży krwi dziewczynę. Co to za jebana komedia?!, chciałam krzyknąć. Gdybym była w stanie, wstałabym i z uśmiechem na ustach zaśpiewała Let It Bleed. Ironia losu, pomyślałam. Słyszałam Natalię. Chyba płakała. Wszystko działo się tak szybko.

- Zabiję cię! Pierdolona su…

Nie dokończył, bo coś go powaliło.  Nie wiedziałam co, ale głośny i długi wrzask Natalii dzwonił mi w uszach dobrą chwilę. Plaśnięcie na podłogę bezwładnego ciała chłopaka spowodowało chwilę ciszy, która wydawała się trwać wieczność.

- Koniec tego, pojebie – syknął ktoś albo tylko mi się zdawało.

- Zabierzmy go na dół – mruknął kolejny. Chyba Slash i wziął razem z Axlem i Izzy’m nieprzytomnego perkusistę. – Zajmij się nią. O, kurwa.

Otworzyłam lekko zaciśnięte powieki. Slash postał moment i szybko wyszedł, przeklinając Popcorna od chujów i innych temu podobnych. Jeszcze przez chwilę słychać było ich postękiwania i przekleństwa, gdy zjebali się ze schodów.

- Boże, co jej się stało?! Żyje?! Powiedz, że tak! – Spanikowana Natalia ciskała się w drzwiach.

- Daj spokój, dziewczyno i pomóż chłopakom. 

- A ty co?! - ofuknęła go dziewczyna. - Że niby jakim prawem mi rozkazujesz?!

- Zamknij się z łaski swojej! To kurwa mój dom i albo się dopasowujesz albo wypierdalaj na pysk!

Natalia wyszła. Chyba. Zaczęłam kaszleć i powoli niezgrabnie próbować się podnieść, ktoś kucnął i delikatnie wsunął pode mnie ręce. Drżałam, czując gorącą krew na szyi. Najgorszy jednak był obojczyk. Bolał niemiłosiernie.

- Poszedł? – zapytałam prawie niedosłyszalnie. Miałam wielką pięść w gardle. Z każdym oddechem czułam kłucie w żebrach.

- Tak jakby – odparł, biorąc mnie na ręce. Rozpoznałam głos Duffa. Znowu ratunek. Super. Muszę się wydawać nieporadną życiowo idiotką, skrzywiłam się. – Kurwa, ale burdel. Czekaj. A teraz cię przeniosę. Uważaj.

Przycisnęłam twarz do jego ramienia, starając się nie krzyknąć. Od razu zagryzłam wargi, pokryte krwią. Wyniósł mnie do sąsiedniego pokoju i położył na łóżku. Ale przedtem pozrzucał nogą wszystkie śmieci.

 - Zaraz wrócę – mruknął.

Zostałam sama. Skulona, osłabiona i przestraszona. Lekko podniosłam się do pozycji półsiedzącej i z trudem przeturlałam się w kąt pokoju. Nawiedziła mnie faza. Wydawało się, że z rogów sypialni zaczęły wypełzać cienie, szepczące złowieszczo i wyciągające swoje szpony ku mnie. Zaczęłam płakać. Nigdy nie czułam takiej beznadziei i bezsilności. Chciałam, żeby ktoś mnie zabił. Wiedziałam, że nie mogę tak żyć. Bez wjechania czy snifowania. Wyobrażałam sobie jak wchodzi Natalia z pistoletem wymierzonym we mnie. Przeszedł mnie dreszcz. Bo to nie było wyobrażenie. To należało do wspomnień…

Coś złapało mnie nagle w nadgarstku!

- Nie! – krzyknęłam, próbując wytrząsnąć szepty z moich myśli.

- Hej, spokojnie, mała. To tylko ja! – Duff unieruchomił mnie, czekając aż się uspokoję. Wpatrywałam się w niego z szeroko otwartymi oczyma.

- Mogę już puścić?

Pokiwałam niepewnie głową, chłopak westchnął, usiadł obok i przyłożył lód do twarzy. Zauważyłam jak się skrzywił.

- Aż tak źle wyglądam? – spytałam niepewnie, czując że skóra na policzku lekko podjechała do góry. Super. Limo gwarantowane, więc nici z bycia piękną.

- Nie, dla mnie jest super. – Miał inny głos niż wszyscy. W ogóle inaczej się zachowywał. Można by powiedzieć, że myślał rozsądnie jako jedyny w tej zgrai obszarpańców. Ale i tak był pijany.

- To masz cholernie dziwny gust – Uśmiechnęłam się słabo pod nosem. Przyłożył worek do skroni. Zabolało. – Ał! Dawaj!

Wyrwałam mu lód i odchyliłam głowę. Dokładnie w tym samym momencie trzech chłopaków wpadło do pokoju z tym samym pytaniem na ustach:

- Jak się czujesz?

- Jak gówno, ale żyję. Nie jest zbyt fajnie – odmruknęłam. Zerknęłam w ich stronę – zaciekawieni zaglądali do pokoju. Trochę nie w porę, cholera! Już romantycznie się robiło - tylko jebanych świec brakowało.

 - Możemy wejść?

Skinęłam lekko głową.

- Dajcie mi tu tę panikarę. Gdzie ona jest?

Szyja ostro dawała o sobie znać. Ostatnim razem dostałam takie wciery po tym jak ten palant Dave wygadał się moim rodzicom. Matka i siostry musiały odciągać ode mnie ojca. Nie wylądowałam w szpitalu tylko dlatego, że uciekłam do Natalii.

Gdy wszyscy podeszli i otoczyli mnie ze wszystkich stron, zauważyłam, że wykrzywiają twarze w dziwne grymasy.

- No co?! – ofuknęłam ich. Chcieli tak wlepiać we mnie gały jak w wypacykowaną martwą dziwkę?! – Powiecie mi jak to wygląda czy będziecie się gapić jak idioci?

- Napuchnięty policzek…

- Przecięta warga.

- Ał, zraniona skroń. – Izzy wyliczał kontuzje, patrząc uważnie.

- Jeszcze dolicz siniaki na brzuchu i ranę na głowie – dodałam szeptem. Poprawiłam się.

 - Nie spędzisz tutaj nocy. Od czego jest w końcu pierdolone łóżko. No i ja!  – mruknął Slash i przeniósł mnie na jakiś materac pokryty szmatami.

Od razu osunęłam się obolała na poduszki i zamknęłam na chwilę oczy.

Chłopacy zerknęli po sobie, nie wiedząc, co zrobić. Chyba dawali sobie jakieś znaki. Slash musnął moje udo - no, było to raczej bardziej łapanie na podryw, ale zbyłam to. Nie miałam siły na opierdalanie go. Cicho zaczęli się wycofywać do wyjścia. Usłyszałam tylko ciche „Kurwa!”, gdy Slash potknął się o jakiś śmieć. Gdy Duff wstał, złapałam go za nadgarstek. Zjechałam niżej, wkładając mu swoją dłoń w jego. Tak, tak. Możecie mnie nazwać jebaną romantyczką.

- Dzięki.

Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy. Natalia przyszła chwilę później.

- Co za szmaciarz! Jebany sukinsyn! – zaczęła, ale po chwili zamilkła, widząc moją minę i zmieniła ton. – Dobrze się czujesz?

- W miarę. Co się tam działo?

- Chyba wiesz. Duff mu rąbnął! Ach, jakie to było romantyczne! Tak o ciebie walczył!

- Haha no bardzo. Lepiej mi podaj tę wódkę zza szafy.

Natalia niepewnie zajrzała we wskazane miejsce i z radością znalazła jeszcze Coca-Colę do popity. Trochę pomilczałyśmy, ale w końcu spytałam:

- Zaśniesz ze mną? Znowu mi się śniła…

Nie chciałam wymawiać tej nazwy. Szybko odwróciłam wzrok, żeby nie zobaczyła w nich głodu. Natalia przełożyła nogi i położyłam jej głowę na kolanach.

- Jutro masz randkę z tym typkiem ze sklepu. Pomogę ci się ubrać. – ziewnęłam. Nie wiem, kiedy, ale zasnęłam. A najważniejsze, że śniłam o niczym.