..::Epilog::..

Rok później

Zajechałem pod zupełnie obcy dom i zatrzymałem się na podjeździe. Chwilę posiedziałem w samochodzie, patrząc na nowobogacką rezydencję. Bałem się wejść do środka. Jednak wziąłem się w garść i wysiadłem. Bawiąc się kluczami w dłoni, podszedłem do drzwi i podniosłem rękę, by zapukać. Na chwilę się zawahałem. Ale tylko na chwilę. Niemal od razu usłyszałem z drugiej strony stukanie kobiecych obcasów. Wstrzymałem oddech, gdy klamka się poruszyła. Uśmiechnąłem się szeroko, widząc drobną blondynkę, stojącą naprzeciwko mnie. Momentalnie przeniosłem spojrzenie na niemowlaka, którego trzymała w ramionach. Poczułem się niezręcznie. Dzieci... Bobas mimo swojego wczesnego wieku miał wyraźne ciemne loczki. Wpatrywał się we mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczyma, od których nie mogłem się oderwać.

- Co ty tu robisz?

Pytanie blondynki wyrwało mnie z dziwnego amoku i musiałem oderwać się od tego dzieciaka i spojrzeć na nią. Nerwowo roztrzepałem grzywkę.

- Mamy tu koncert - mruknąłem, uśmiechając się niepewnie. Młoda mamuśka spojrzała na mnie, po czym pokiwała głową.

- Wejdź!

Dziewczyna cofnęła się, robiąc mi miejsce i otwierając szerzej drzwi. Skorzystałem z zaproszenia i po chwili stałem w przytulnym holu. 

- Jest tutaj? - spytałem momentalnie, odwracając się do blondynki z dzieckiem. Ta westchnęła, patrząc na swojego mini człowieka. Czyli nie... Podrapałem się po głowie, a potem oparłem ręce na biodrach. - Nie mam zbytnio czasu, ale chciałem zostawić to - mruknąłem, podając dziewczynie kluczyki od samochodu. - W końcu należy do niej.

Ta bez słowa wzięła kluczyki. Staliśmy naprzeciw siebie i gapiliśmy się jedno na drugie tępawo, gdy niezręczną ciszę przerwał jakiś facet po drugiej stronie korytarza.

- Kochanie, kto przyjechał?

Oboje spojrzeliśmy w tamtą stronę. Wyglancowany koleś w spodniach od garniaka i białej koszuli mierzył mnie od stóp do głów. Ze zdziwieniem zauważyłem, że też trzymał malucha. Tylko tamten był zupełnym przeciwieństwem tego tutaj. Otworzyłem szerzej usta, nie mogąc zrozumieć, skąd brały się te liliputy. Wiedziałem skąd, ale mieli bliźniaki?  I to tak różne?

- Stary znajomy - odkrzyknęła Natalia w stronę swojego męża. Ten machnął tylko głową i zniknął w pokoju razem z blondwłosym niemowlakiem.

- Czy mogłabyś... Mogłabyś jej powiedzieć, że byłem? - spytałem, patrząc uważnie na dziewczynę, która kiedyś żyła identyczną rzeczywistością jak my. A teraz zupełnie się zmieniła. Od zawsze było w niej coś ze snobki, ale jak widać takie życie jak najbardziej jej pasowało. I dobrze jej służyło. - Wszyscy chcieliby się z nią zobaczyć - dodałem, widząc zmarszczone brwi Natalii. 

- Przykro mi, Duff, ale... - zaczęła, kręcąc głową. Jednak w pewnym momencie zmierzyła mnie uważnym spojrzeniem. - Po co w ogóle przyjechałeś?

Nie ukrywałem zdziwienia. Jak to po co?! Akurat graliśmy w Seattle, tak nakazywała trasa, nie widziałem Angie od roku, po tym jak przyjęła propozycję zamieszkania z Natalią i jej mężem. W sumie rozstaliśmy się w dość naturalnych warunkach. Po weselu oznajmiła, że już nie może mieszkać w Hellhouse i wynajęła małe mieszkanie po drugiej stronie Hollywood. Po tygodniu wprowadził się do niej bez powodu Popcorn i został tam przez półtora miesiąca. Sambora unikała kontaktu z resztą Gunsów. No, może prócz Izzy'ego. Przychodziłem do niej, kiedy wiedziałem, że nikogo innego nie było. Którejś nocy oznajmiła, że wyjeżdża do Seattle. 'Natalia zaproponowała mi, żebym zamieszkała z nimi. Pojadę. Będziesz wiedział, gdzie mnie szukać.' W międzyczasie ekipa Motley'ów była w Seattle i widzieli się z nią. Jednak gdy pytałem, co u niej, milczeli jak grób. Super. Po prostu wspaniale. Tacy z nich przyjaciele.

- Wiesz dobrze po co - odparłem, zaciskając pięści. 

- Jednak nie rozwiodłeś się z Mandy.

Ten fakt uderzył mnie mocniej i głębiej niż się spodziewałem. Stałem przed Natalią i pragnąłem nigdy tu nie przyjeżdżać. Błąd, McKagan! Czemu akurat jej tam nie było?!

- Nie - przyznałem, zwieszając głowę. - Ale powiesz jej, że byłem?

- Sama się domyśli. Przecież zna swój wóz. - Blondynka uśmiechnęła lekko, a po chwili zaczęła się wdzięczyć do bobasa. Który nawiasem mówiąc, wyglądał znajomo. Potrząsnąłem głową, chcąc pozbyć się tych głupich myśli, po czym skierowałem się do drzwi. 

Muzyka

15 lat później...

- Kurwa! Z, widziałeś gdzieś moją skórę?! 

Perry krzątała się po pokoju, przerzucając wszystko dookoła. Akurat gdy jej potrzebowała, kurtka postanowiła zapaść się pod ziemię. Świetnie! Po prostu tego brakowało! Bardzo prawdopodobne było też, że zabrał ją Z, a właściwie Jude, ale nigdy nie używała tego imienia. Jej ukochany kuzynek, z którym mieszkała od zawsze, uwielbiał podkradać jej ciuchy. Nawet te, które zostały dziewczynie po matce. Co z tego, że jej nie pamiętała ani nie miała z nią żadnych wspomnień. Nawet zdjęć miała niewiele. Ubrania po niej tym bardziej nabierały wartości. Matka... Obce słowo. Zupełnie jakby nie istniała. To ciotka opiekowała się nią od początku. Ona i wujek. 

Kiedyś myślała czasami nad zapytaniem ciotki o przeszłość - o to kim była jej matka, jak się poznały, czy była dobrym człowiekiem. Jednak w pewnym momencie zupełnie przestało ją to interesować. Nawet ojciec jej nie chciał. W przeciwieństwie do wizerunku matki jego zdjęć w ogóle nie miała. Na fotografiach mama miała nie więcej niż dwadzieścia dwa lat. Wyglądała niemal identycznie jak Perry, tylko dziewczyna miała silniejsze loki i lekko ciemniejszą skórę. Nawet teraz znad łóżka śmiała się do niej ładna dwudziestolatka z koszulką Boba Dylana. Gdzie była? W jakimś barze z ciotką i nieznanym Perry blondynem - oboje naraz całowali ją w policzki. Z przodu Jack Daniel's, a za plecami tłum ludzi. Albo kolejne - poruszone i prześwietlone. Jednak miało w sobie jakiś urok - leżała na trawie i patrzyła w obiektyw. Jednak nie było to zwykłe spojrzenie. Perry wiedziała, że było przepełnione miłością. Kto stał za aparatem, że wywołał u jej matki takie uczucia? Ojciec? Jaki był? Przystojny? Kochał jej matkę? A może nie chciał dziecka i ją zostawił? Ciotka zawsze ucinała rozmowę, gdy zahaczała o ten drażliwy temat.

- Kochała cię - odpowiadała tylko za każdym razem. A ojciec? Nie kochał jej? Nie mogła tego zrozumieć... Była zniesmaczona tym, że tak niewiele wiedziała o samej sobie. Wiedziała tylko, że na chwilę obecną ma tylko piętnaście lat.

- Czego?!

Do pokoju wpadł wysoki chłopak z sięgającymi ramion blond włosami. Perry rzuciła mu wściekłe spojrzenie.

- Brałeś moją skórę? - spytała wściekle. 

- Po cholerę mi ona? - odpowiedział pytaniem na pytanie, wskakując na stojącą przy drzwiach komodę. Ubrany w starym seattlowskim stylu upodabniał się trochę do Jerry'ego Cantrella. Z był tylko kilka miesięcy starszy od niej, ale i tak przewyższał ją o prawie dwadzieścia centymetrów. Byli idealnymi przeciwieństwami.

- Skąd mam wiedzieć, kurwa?! 

Perry odrzuciła włosy i rozejrzała się jeszcze raz po pokoju. Wszędzie leżały porozwalane przez nią ubrania. Wzięła jeszcze pilotki, żeby nie zapomnieć i wsunęła je na nos.

- No, pięknie. Ty to masz talent, Perry - mruknął Z, rozglądając się po wnętrzu. - Matka nie będzie zadowolona.

Dziewczyna rzuciła mu piorunujące spojrzenie i wyszła, a właściwie wybiegła na korytarz.

- Ciociu! - wydarła się na całe gardło. Z kuchni wychyliła się ładna czterdziestoletnia kobieta o identycznych włosach co Z. W obcisłej czarnej sukience do kolan prezentowała się wcale nie zgorzej. Dziewczynie wydawało się, że widzi tę samą dwudziestoletnią blondynkę ze zdjęcia z baru. - Widziałaś moją skórę? Bo za cholerę nie mogę jej znaleźć.

- Wyrażaj się, słońce. A gdzie się wybierasz?

- No, na próbę.

- Taaak? A z kim?

- Z tymi samymi ludźmi co zwykle. Zagramy nowe kawałki. Jeszcze zostanę Johnsonem. Albo Slashem - rzuciła dziewczyna. Nie umknęło jej uwadze, że ciotka na dłuższą chwilę znieruchomiała. Tylko nie zakazuj mi wychodzić, bo i tak ucieknę, pomyślała. Już i tak umówiła się z Adamem i Robsonem, że po nich podjedzie. A potem do The Off Ramp! Dzisiejszego wieczoru mieli grać jacyś kolesie z New Jersey. Arlene wzięła wieczorem zmianę, więc spokojnie mogła ich wpuścić do klubu od strony kuchni. Zresztą Jude też miał do nich dołączyć, razem ze swoimi znajomymi. O tym małym wypadzie Perry nie miała zamiaru wspominać kobiecie. Nie chciała, żeby matka Z zaczęła teraz wykładać jej kazanie, że to niebezpieczne, że szczeniackie, że ją zgwałcą i inne typowe dla dorosłych ostrzeżenia, więc spytała szybko:

- To widziałaś kurtkę?

- Wisi w przedpokoju - rzuciła kobieta, otrząsając się z dziwnej nostalgii i zanim zdążyła coś dodać, Perry zeskoczyła ze schodów, zabrała kurtkę i wybiegła z domu. Przedtem jednak zabrała kejsa, którego wrzuciła do samochodu. Wskoczyła do Camaro, czekającego na nią dzielnie, odpaliła go, po czym z piskiem opon opuściła podjazd do domu. Gdy tylko wyjechała na prostą, wyciągnęła z kurtki paczkę fajek, złapała jedną zębami, rzuciła resztę na siedzenie i zadowolona odpaliła papierosa. Spojrzała na zegarek. Do koncertu zostało jeszcze trochę czasu. Wystarczająco, by podjechać w jedno miejsce. Musiała kawałek się cofnąć, ale to nie był problem. Znała drogę na pamięć. Jeździła nią tyle razy, że już dawno znalazła odpowiednie skróty i omijała patrole policyjne. Zawsze sprawiało jej to niewysłowioną radość. 

            Po zaledwie trzydziestu minutach jazdy dotarła do celu. Przejechała przez żeliwną bramę, znalazła odpowiednie miejsce, wyłączyła silnik i wysiadła z auta. Dookoła były tłumy ludzi, ale jak zawsze panowała tam nieprzenikniona cisza. Perry szła tylko do jednej osoby. Chwilę pokluczyła, odgarnęła długie czarne loki i zatrzymała się. Było to jedno z niewielu miejsc, gdzie czuła się w pełni sobą. Jej towarzyszka była niewiele starsza od niej i dziewczynie wydawało się, że ta rozumie ją jak nikt na świecie. Czarna przykucnęła, a odgłos pocieranej skóry o skórę wydobył się z jej spodni. Przejechała dłonią po zimnym kamieniu, zrzucając pożółkłe liście klonu. W skale był wyryty napis 'Agatha Cecilia Sambora 1967 - 1989'. Perry uśmiechnęła się lekko.

- Cześć, mamo.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Perry dziękuje:

1. Wielkiej Szóstce

Parlay - dręczącej mnie o kolejny rozdział, projektantce szablonu,

Faith - liderce wśród komentujących, jednej z inspiracji,

Rocket Queen - gorącej fance Sambory, rozweselającej mnie w komentarzach,

Suicide - tej, na której rozdziały zawsze czekam,

Evie - sprawdzającej spam na poczcie,

Miss Nothing - aktualnie uśpionej, 

2. A także NieszczęśliwieZakochanej, Jeanette P, Ray, Lenarcikowi  

oraz Anonimom, które miały za mało odwagi, żeby napisać.

A chuj Wam wszystkim w dupę, pierdolone gnoje :)

Kurewskie dzięki.

Nie wiem, co Wam tu jeszcze napisać...

Jakieś ostatnie życzenia, które Perry może spełnić?

Z dedykacją dla Was wszystkich, suki! 

And it's really fuckin The End.