..::38::..

    Perry i jego orędzie:

Dobra, dupery.

Rozdział dedykuję Ray, która dotrwała do końca i dziś skończyła czytać.

Wow! Ludzie, podziwiam Was! Że chciało się Wam czytać ten szajs...

Dziękuję również Parlay.

Gdyby nie Ty, pewnie już by Perry'ego nie było.

Krótki, ale serio nie mam siły pisać dłuższych.

Nie teraz...

    Sambora siedziała i nic nie mówiła. Już myślałam, że zasnęła, ale miała otwarte oczy. Po imprezie u Motley'ów poszła od razu do tej swojej przyjaciółki. Natalii. Chyba coś nie wyszło to spotkanie, bo gapiła się w stos naleśników jak zjarana. Gdybym mogła, walnęłabym jej z liścia, żeby się ocknęła. W sumie nie byłam lepsza. Łeb trzaskał mnie cały dzień po tym denaturacie. Przyznaję. Nie był to wcale najgenialniejszy pomysł, ale skoro Nikki częstował... Nie mogłam odmówić! Co z tego, że był starszy o całą dekadę? To chyba idealnie. Zawsze chciałam mieć starszego faceta. Nie jakiś wypierdek z liceum. Taki pod trzydziestkę obroni, zadowoli i umie wyglądać jak mężczyzna! No, dobra. Vince to wyjątek, ale on się nie liczy. Z tego, co się orientowałam Lee znał Neila przed założeniem tego ich gangu. Szukali wokalisty, a że blondas umiał śpiewać, Tommy zaczął go prześladować, aż w końcu wykończony Vince zgodził się dołączyć do zespołu. Gdyby tak o tym wszystkim pomyśleć, to nigdy nie byłam na ich koncercie. Ekscytowałam się jak popierdolona, gdy Sambora wspominała całą trasę Guns N' Roses z Crue. Znałam ich piosenki dopiero od jakiegoś roku, ale już nie wyobrażałam sobie dnia bez tej muzyki. Cały czas nie mogłam zrozumieć swojej reakcji na spotkanie idoli. Byłam u nich w domu, piłam z nimi, a zachowywałam się jakby byli tylko kolejnymi nowo poznanymi ludźmi. Cieszyłam się, ale jakoś tak wyszło, że nie było tego po mnie widać. No, tak Jackie. Ty naprawdę masz łeb na karku. Szczególnie, że miałaś Sixxa na całą noc i nic nie pamiętasz. Pewnie ma cię teraz za jakąś gówniarę, co to tylko się zapija.

Westchnęłam. Nałożyłam sobie na pocieszenie kolejne dwa naleśniki. Trudno. Będę gruba!

- Nie wpierdalaj tyle! - rzucił Neil, który kręcił się po barze mlecznym jakby nie mógł z nami usiąść i pogadać. Chyba krążył między stolikami i podpatrywał, co ludzie mają na talerzach, bo jeszcze nic nie zamówił. A siedziałyśmy tam dobrą godzinę i nie zanosiło się, żebyśmy szybko się ewakuowały. Gdy tylko zobaczyłam, że są naleśniki, decyzja już była podjęta! Polane syropem klonowym... Poezja.

- Ale to jest takie dobre! - odpowiedziałam z pełną gębą. - Sambora! Czemu nie jesz?

Szturchnęłam ją pod tym banalnym pretekstem, ale zadziałać zadziałał. Zwróciła na mnie te swoje niebieskie oczęta wyjęte prosto z jakiejś chińskiej kreskówki i zamrugała parę razy, zupełnie jakby naprawdę dopiero, co się obudziła.

- Serio! Są pyszne! - dorzuciłam, wskazując wzrokiem na stos naleśników.

- Wiem. Często tu przychodzę jak chłopacy mają próbę - bąknęła. Coś ją trapiło. Tylko co? Natalia? Slash? A może jeszcze coś innego? Może ciota jej się spóźnia? Nie, Parlay głupku! Mimowolnie wyobraziłam sobie Samborę z brzuszkiem. Uroczy widok. Chociaż musiałaby przestać palić, pić i imprezować. A to by mi się nie podobało. Szczególnie nie teraz, gdy miała za kilka dni wyjechać i znowu mnie zostawić na pastwę Amruse'a. No, dobra. Jeszcze był Perry - mój wspaniały saksofon, z którym wiązałam poważne plany na przyszłość. I w dodatku jadłaby za dwie! Więc ciąża zdecydowanie odpadała. Slash raczej też. Bo nawet nie mieli czasu, żeby się poprztykać. Chyba, że zupełnie przed próbą... Oni zawsze się kłócili, ale taka była natura tego związku. To zostawała ta cała Natalia. Cholera! Kto to kurwa mać był? Wiedziałam tylko tyle, że była z Rosem, była w ciąży i wiązała ją z Samborą istna braterska więź. Z tego co mówili, stanowiły niemal jedność. A jeśli pani Slash była nie w humorze, oznaczało to, że jakaś jej część była pokrzywdzona. Nie ma to jak droga dedukcji! Nie miałam zamiaru patrzeć na tę smutną minę, więc odłożyłam głośno widelec i spojrzałam na Samborę.

- Co się tam stało? - spytałam bez ogródek. Lepiej być bezpośrednim. - Odkąd wróciłaś od Rose'ów, w ogóle się nie odzywasz.

- Natalia zatrzasnęła mi drzwi przed nosem.

Aż się zdziwiłam, że od razu odpowiedziała! Wow! Skoro tak, to mogłam z niej wyciągnąć więcej niż sądziłam.

- A to suka - mruknęłam, wpychając do ust kolejnego naleśnika.

- Nie mów tak! Ona jest w ciąży, więc ma humory! - Sambora spojrzała na mnie gniewnie, przez co poczułam się malutka. Przeprosiłam, ale i tak dodałam:

- Co nie zmienia faktu, że suka, no.

Czarnowłosa wzruszyła ramionami. Wyglądała naprawdę na zmęczoną. 

- Po prostu cieszyłam się, że znowu spędzimy ten dzień we dwie jak dawniej - powiedziała cicho jakby bardziej do siebie niż do mnie. Trudno. Usłyszałam. - Przed tym całym syfem, który wynikł później. No, ale cóż... Wszystko się zmieniło.

- A wiesz, co to oznacza? - zagaiłam wesoło, żeby rozładować depresyjną atmosferę. - Więcej naleśników!

I nałożyłam jej na talerz z sześć placków. Ta spojrzała na mnie jak na chorą psychicznie, ale zaraz spotulniała, gdy zagroziłam, że wydłubię jej oko widelcem. Wzięła sztućce i przekroiła całą tę gromadę. Wolno, ale zaczęła jeść. W końcu! Zwycięstwo! Gdy chwilę pokonsumowałyśmy w ciszy, znowu chrząknęłam i mruknęłam:

- To powiesz, o co ci chodzi?

- O nic. Pojedzmy trochę, a ty nie rób tak tych zdjęć, Neil! - uśmiechnęła się nagle Sambora, machając na Ambruse'a, który obskakiwał nasz stolik z aparatem. Gdy uznał, że już wystarczy, usiadł obok czarnej  zupełnie nie przejmując się jej niezbyt zadowoloną miną. 

- Jak tam, dziewczęta? Gotowe na mały wypadzik za miasto? - spytał, patrząc się wyczekująco na naszą dwójkę. 

- To znaczy? - rzuciła Sambora, rzucając mu pytające spojrzenie. - Nie chcę nigdzie teraz jechać. Mam... Parę spraw do załatwienia. 

I z dupy zaczęła się zbierać! Chciałam ją zatrzymać, ale poszła w długą zanim zdążyłam przełknąć te wszystkie naleśniki jakie miałam w gębie. Spojrzałam znacząco na Ambruse'a, a ten machnął tylko ręką w moją stronę i też odszedł! Wszyscy mnie zostawili!

***

- Mogę się przysiąść?

Spojrzałam w górę. Obok stał nie kto inny a Neil przy wyjściu z baru mlecznego. No, tak. Nie chciało mi się tam już siedzieć, ale wyszłam na kretynkę, która zostawia znajomych z niezapłaconym rachunkiem. 

- Pewnie. Siadaj - mruknęłam, przesuwając się kawałek i robiąc miejsce chłopakowi. - Wybacz, ale muszę zapalić - dodałam, wyciągając szybko paczkę papierosów.

- Czekaj. Poczęstuję, żebym nie wyszedł na chama - powiedział Ambruse, siadając obok. Wyjął papierosy, których nie znałam, ale chętnie wzięłam. Po porannym spotkaniu z Konopką przez resztę dnia chciałam tam wrócić i wziąć dom siłą. Szturm w pojedynkę na drzwi nie wydawał mi się wcale takim złym pomysłem. Będzie musiała mi otworzyć! Przecież nie znałyśmy się od dwóch dni. Jeśli miała powód, żeby się tak zachowywać musiałam wiedzieć, co to było. Wiadomo, że była w ciąży i mogła mieć wahania nastrojów, ale bez przesady. W dodatku Axl wyparował z domu... Potrząsnęłam głową i zaciągnęłam się dymem. - I jak tam u Slasha? Słyszałem, że gotuje się na spotkanie z Cooperem - Neil przerwał ciszę, wypuszczając równocześnie siwy obłok z ust.

- A prawda. To już za trzy dni. 

- A w ogóle co tam u was? Wszystko w porządku?

- W porządku. Jednak ciągle się martwię, że będzie tak jak ostatnio. No, chodzi mi o tę akcję z Sixxem. Ciągle dźwięczy mi w uszach sygnał karetki. To po prostu był koszmar. Weszłam do pokoju akurat w chwili, gdy cały zbladł i myślałam, że to były jego ostatnie chwile. Po prostu wszyscy byli pewni, że rano będzie martwy. Steven i Slash niezbyt wtedy kontaktowali, ale na tyle, żeby mi pomóc. A wiesz co było pierwszym zdaniem, które powiedział Nikki jak się na chwilę ocknął? 'Brown sugar just like a young girl should'. Oni po prostu mają tak wyprane mózgi... Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam!

Sama nie wiem, kiedy zaczęłam płakać. Neil siedział tylko koło mnie i milczał.

***

Axl był na próbie i zostałam sama w domu. Mimo, że minęło dobre pięć godzin od jego wyjścia, nie czułam się samotna. 

- Kurwa! Kogo ja oszukuję?! - wrzasnęłam i rzuciłam talerzem, który akurat trzymałam w dłoni. Czułam się okropnie! Sama w tej pierdolonej klicie! Sama nie wiedziałam, kiedy wyszłam z domu i po prostu zaczęłam iść przed siebie. Tak brakowało mi Agaty. Jak mogłam ją tak potraktować? Przyniosła mi jeszcze te piękne kwiaty, a ja zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem. Gratuluję, Konopka. Musisz sobie psuć relacje ze wszystkimi, włącznie z jedyną osobą, która rozumie cię w stu procentach i jest twoim światem. Prawdziwą przyjaciółką. Wszystko, czego potrzebuję to właśnie ona. Ktoś kto poda mi pomocną dłoń, kiedy nie mogę zasnąć podczas burzy. Przytuli i powie, że wszystko jest dobrze. 

Wszystko, co myślę i wszystko co robię jest złe. 

Dlaczego tak jest? 

Wiem, że przejmowałam się zawsze każdą pierdołą, ale oddałabym wszystko, co miałam, tylko po to by mieć kogoś, kto we mnie wierzy. Żeby po prostu to zrobił i sprowadził mnie znowu na ziemię. Milion razy więcej otrzymywałam właśnie od Agaty. I to bez słowa prośby. Znała moje myśli, zanim sama je rozgryzłam. Mimo, że była młodsza o trzy lata, zdawała się znać i rozumieć świat o wiele lepiej niż ja. Była moim przewodnikiem. Gdzie ona, tam ja. Opiekowałyśmy się sobą nawzajem, a teraz? Najpierw Duff mi ją odebrał tak nagle. Nie byłam gotowa. Potem musiałam przecierpieć rok odizolowania. Myślałam, że oszaleję. Axl i reszta naprawdę chcieli mi pomóc, ale nikt nie był w stanie jej zastąpić. Była jedyna w swoim rodzaju. Była moją Samborą, z którą uciekłam i z którą miałam zamiar spędzić resztę życia. Sprawiała, że czułam silniejszą miłość niż ktokolwiek inny. Dawała mi coś silnego i prawdziwego. Tak bardzo jej potrzebowałam... 

Mijani ludzie wydawali się szczęśliwi. Uśmiechali się do siebie, szli za rękę, jakaś matka krzyczała na dziecko, jednak zaraz potem mocno je przytuliła. Przeszłam dalej. Nie mogłam patrzeć na te wszystkie zadowolone gęby, gdy ja nie mogłam dostać tego, co mieli oni. To było po prostu frustrujące. To od Agaty usłyszałam, żebym nigdy się nie poddawała. Gdzie teraz jesteś? Nie wiem jak mogłyśmy się tak oddalić. Dorastać przez ten rok osobno. Nie jeździłyśmy już razem w samochodzie, śpiewając do ulubionego zespołu. Wydawało mi się to odległym wspomnieniem. Prawie niespełnionym snem. Chciałam, żeby te dni wróciły. Żebyśmy zrobiły to ponownie. Poczuć wiatr we włosach i beztroskę. 

Gdzie jesteś? Bo myślę o tobie. Pokazałaś mi jak żyć tak jak żyję teraz. Bez ciebie nigdy nie byłabym tym kim jestem. Byłaś moją pierwszą dziewczyną, o której myślałam, że na pewno to ta jedyna. Przepraszam, że teraz to zepsułam. Kocham cię, a wystarczająco tego nie pokazałam. Gdzie jesteś? Bo ciągle o tobie myślę... Bez ciebie byłabym niczym.  Po prostu któregoś dnia przyszłaś pod mój dom i zostałaś. Przyrzekłyśmy sobie, że nigdy nie odejdziemy.

Kochanie, bądź moim przyjacielem. Będę cię kochać do końca...

Po chwili drżącą ręką wrzucałam jakieś drobne w budce telefonicznej i nerwowo wybrałam numer. Pierwszy sygnał. Drugi. Po trzecim zaczęłam się poważnie denerwować. A co jak nie ma jej w domu? Przecież to Sambora. Różnie to z nią bywa. Raz tu, raz tam... Proszę! Odbierz!, błagałam w myślach, gdy usłyszałam czwarty pusty sygnał w słuchawce.

***

Weszłam do domu z okularami na nosie, mimo że było coś koło północy. Zamknęłam drzwi nogą i wolno poczłapałam w stronę materaca. Głowa łomotała mi od myśli o Natalii. Była moim najlepszym przyjacielem. Nieprzeciętna dziewczyna. Rozumiała mnie, kiedy zagrzebywałam się w najgorszym gównie. Powiedziała mi kiedyś 'Masz miłość, nie jesteś samotna.' Chciałam zobaczyć tylko jak się uśmiecha... To by przegoniło cały ten przygniatający mnie smutek. Wiedziałam, że może dramatyzowałam, ale nie mogłam już wytrzymać. Wydawało mi się, że zbliżyłyśmy się na powrót do siebie. Jednak nie było między nami tej samej przyjaźni, co kiedyś. 

Potarłam skronie i po omacku zaczęłam sunąć w stronę pokoju. Chodź tu, cholerne wyro! Dosyć porażek jak na jeden dzień! Już mijałam futrynę, gdy w całym domu rozbrzmiał dzwonek telefonu.

- Kurwa. No, nie - mruknęłam, zbyt zmęczona, żeby się wkurwić. Jednak ten nie przestawał dzwonić. Westchnęłam. Poddałam się i poczłapałam szukać słuchawki. Chwilę mi to zajęło, ale ciągle słyszałam dryndanie. - Chyba komuś zależy, żebym odebrała. Halo? - ziewnęłam prostu w głośniczek.

- Agata?

- Ta... Kto mówi? - spytałam, trąc oczy. 

- No, to ja kurwa. Nikki!

- Po cholerę dzwonisz? - rzuciłam nieco zirytowana. Byłam zmęczona, a ten jeszcze mi zawracał głowę. - Widzieliśmy się rano. Czego chcesz?

- U - zaśmiał się. - Nie tak ostro, bo komuś stanie się krzywda. Słuchaj. Jutro mamy próbę i tak się zastanawiam czy byś nie wpadła?

Chwila koncentracji. 

- Sixx. Byłam na w pizdu dużo waszych koncertach - mruknęłam, zsuwając się po ścianie na podłogę. 

- No, proszę! - krzyknął, przeciągając ostatnią samogłoskę. Aż w uchu przez chwilę mi dzwoniło. - Nie bądź suką, piękna. Będzie fajnie. Zabierz ze sobą jakieś fajne koleżanki. Tak w ogóle Slasha nie ma?

- No, nie ma - burknęłam. Już się przyzwyczaiłam, że każdy facet jakiego spotykałam na drodze koncertów był typowym psem na dziewczyny. Sixx nie różnił się niczym od innych. Nikki nie mógł się opanować kiedy widział jakąś choćby z daleka i dosłownie ślinił się na ich widok, bez względu na to, kto to był, w jakim był wieku i jak się prezentował. W jego towarzystwie żadna laska nie mogła czuć się bezpieczna, dlatego na próżno można było szukać jakiejś w jego bliskim otoczeniu. No, przynajmniej tych ogarniętych. Kiedyś przyznał mi się, że to jest jego duży problem i starał się panować nad sobą, dlatego jeśli poznawał nową dziewczynę, która jeszcze nie wiedziała o jego skłonnościach, udawał zupełnie nią niezainteresowany, ale rzadko wychodziło mu to dłużej niż przez pięć minut, bo potem zdradzał go groźny błysk w oku i ślina ściekająca po brodzie. Czasem nawet Sixx posuwał się do oblizywania się swoim długim językiem i robił to z takim apetytem, że ofiara miała wrażenie, że zaraz zostanie pożarta razem z adidasami jeśli w porę nie uratuje się ucieczką.

Na szczęście Nikki nie biegał zbyt szybko, a poza tym odkryłam jeden skuteczny sposób, w jaki można się przed nim bronić – małe psy. Nie wiadomo dlaczego, ale Sixx panicznie się ich bał, być może dlatego, że kojarzyły mu się ze szczurami. By więc uchronić się od jego nagabywań czy nawet otwartego ataku, starałam się mieć w swojej okolicy takiego pieska. To pocieszne stworzenie stanowiło doskonałe zabezpieczenie.

- O. To szykujemy imprezkę?  - Padło kolejne pytania, a właściwie nie było w tym zdaniu nic z pytania. Było mu bliżej do oznajmienia.

- Jestem zmęczona i nie mam na nic siły. Dobranoc! - warknęłam i nie zważając już na krzyki w słuchawce, odłożyłam telefon. Cisza... Jednak nic nie trwa wiecznie. Gdy prawie zasypiałam na podłodze, telefon rozdzwonił się po raz kolejny. Już nieźle wkurzona podniosłam go i rzuciłam:

- Dobranoc, Sixx!

- Agata?

Od razu się ocknęłam. Wszędzie poznałabym ten głos. 

- Konopka? Wiesz, która jest godzina? - spytałam zaskoczona. Nie wiedziałam, co innego mogłam powiedzieć. Fakt, że obie nigdy nie szłyśmy spać o tej porze wcale na mnie nie zadziałał. Po prostu musiałam powiedzieć coś bez sensu. Jak zwykle... Od razu tego pożałowałam. Kretynko! Powiedz jej wszystko, co chciałaś! No, powiedz! Jednak ktoś mnie uprzedził.

- Agata. Mogę przyjść?

- Ja... Jasne. Wpadaj. Tylko nie wiem, czy autobusy ciągle jeżdżą o tej godzinie, a nie mam samo...

- Poradzę sobie.

I odłożyła słuchawkę. Spojrzałam na telefon lekko zdezorientowana tą krótką dziwną wymianą zdań, ale nie miałam czasu, żeby rozmyślać, gdy ktoś zapukał do drzwi. Kto to może być o tej porze?, pomyślałam, idąc w stronę wejścia. Slash ani każdy inny Guns nie pukał tylko wchodził na kozaka, listonosz nigdy nie zapuszczał się na te tereny, a w dodatku kto chciałby do nas pisać listy? Jedyne co mi przyszło na myśl to policja. Kurwa... Slash na pewno miał coś w pokoju, ale zwykły patrol w życiu nie załatwiłby sobie nakazu na przeszukanie naszego uroczego domeczku. Nie organizowaliśmy żadnych dzikich imprez, bo dopiero wróciliśmy i nawet nie mieliśmy czasu dla siebie, a co dopiero na odsypianie melanżów. Chłopacy byli zajęci przygotowaniami przed koncertami z Cooperem, więc znikali na całe dnie. Jeśli nie była to policja, to byłabym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Otworzyłam drzwi i momentalnie zostałam zawalona potokiem słów:

- Jesteś najlepszą przyjaciółką! Byłam z tobą przez dość długi czas i chcę żebyś wiedziała, że moje uczucia są prawdziwe. Mimo, że ostatnio byłam wredną suką. Nie chciałam cię skrzywdzić. Naprawdę cię kocham.

Natalia dosłownie skoczyła w moją stronę i wtuliła we mnie tak mocno, że o mało nie straciłam oddechu. Początkowo stałam jak kretynka, ale nie minęła chwila gdy zarzuciłam jej ręce na plecy i przycisnęłam jeszcze bliżej. 

- Włóczyłam się dookoła, ale moje myśli ciągle wracały do ciebie - powiedziałam, a duża pięść w moim gardle zaczęła się zacieśniać. - Jesteś moją jedyną, wiesz? Kocham cię.

- Musimy zawrzeć pakt. Znowu. Ja i ty. - Usłyszałam przy uchu również podciąganie nosem. 

- Nie płacz. Nie lubię jak płaczesz - szepnęłam, wtulając twarz w jej jasne włosy. Pachniały dokładnie tak samo jak dziesięć lat temu. W innym kraju. Z innymi ludźmi. Inną rzeczywistością. 

- Cieszę się, że cię znalazłam. Dzwoniłam chyba z pięć razy i nikt nie odbierał. 

- Kiedykolwiek będziesz mnie potrzebować, będę.

Cisza, noc. Konopka i ja. Dwie kompletnie różne osoby. I nie mogę przestać dziwić się naszą przyjaźnią. Zupełnie wyjęta z systemu. Niedopracowana. Jakby przypadkowe cukierki zostały wysypane na blat i losowo włożone do siatki małego grubasa. Ale porównanie, że chuj. Siedziałyśmy na dworze praktycznie całą noc. Zaczynało się przejaśniać.

Opowiedziałam jej wszystko, a ona słuchała, przytulała i na odwrót. Nie będę opisywała całej tej jednej z najbardziej poruszających rozmów w moim życiu. Leciały rzeki i oceany łez, obietnic, przysiąg, wielkich przytulasów i innych dziwnych rzeczy. Byłyśmy razem. Chciałam tak zostać. Zawyć jak najgłośniej w stronę tej niknącej już srebrnej tarczy, wykrzyczeć wszystkie marzenia i uczucia jakie mną targały.