..::34::..

             Perry mówi:

Dzisiaj pod jakimś względem rozdział jest specjalny.

Nie dość, że podzielony na dwie części,

to jeszcze oddziela je ponad tydzień czasu.

Dlatego zamieszczam 2 piosenki i proszę, żeby obie były przesłuchane.

No i pojawią się zdjęcia.

Jednak nie jest zbyt długi i mam nadzieję,

że nie macie mi tego za złe.

Nie jestem dziś w najlepszym nastroju, więc skończę już to pierdolenie.

Staliśmy w piątkę na przystanku i patrzyliśmy w dół ulicy, czekając na autobus. 

- Wszystko masz? - spytała po raz setny, a ja przewróciłam oczami. Przecież nic nie zabierałam z tego zapyziałego miasta prócz torby. W której już nie było jedzenia. No, dobra. Ang kupiła mi raz... dwa... trzy batony! W chuj poświęcenie. Teraz ledwo ją było stać na najtańsze wino, a co dopiero na wyprawkę dla mnie. 

- Mam. Już się tak nie martw - rzuciłam, czując się jak pierszak wysyłany do szkoły. No, zajebiście. I do tego wszyscy się gapili.  Jacy tam kurwa wszyscy! Ten mały blondas z dywanem na klacie, czarny Angie, Iz? Izzy? Ta. Izzy. A reszta mnie ojebała. Na tym dryblasie i jego żoneczce mi nie zależało. Axl w ostatnim momencie stwierdził. że to nie ma sensu. Że nie ma, co robić z tego przedstawienia. Natalia dała mi wódkę na drogę, którą i tak zabrał mi ten czarny... Kurwa. Nie pamiętam jak on się tam nazywał, ale chuj z tym. Zanim go poznałam, nie sądziłąm, że tacy ludzie istnieją. Czarnych w tym Seattle jak na lekarstwo. No, chyba, że trafiłeś do ich dzielnicy. Ale tak to w ogóle ich nie widywałam. No, a teraz miałam wrócić do domu, podczas gdy Angie, Axl i reszta jechali sobie do Europy. Europy cholera! Ang obiecała jednak, że do mnie przyjedzie jak wróci, ale sam fakt mnie dobijał. Gdy zadzwoniłam do Chrisa i powiedziałam, że zostaję nieco dłużej, zrobił aferę na cały globus. Teraz miałam wrócić do rodziców i dostać jeszcze większą zjebę. A myślałam, że starsi bracia są fajni. Ta, jasne.

- Autobus przyjechał.

- Dziękujemy, Izzy za informację - rzucił zirytowany czarny. Kurwa! No jak się nazywał? Nieważne. Można go nazwać...

- Odpierdol się, Slash! - rzucił blondas i posłał mi uroczy uśmiech. No był słodki, ale jakoś nie w moim typie. 

- Nie wierzę, że każesz mi wracać do domu - rzuciłam, błagalnie patrząc na Ang. Ta wzruszyła ramionami. Już ja wiem, co wy tam będziecie robić! Nie wiem, co się ostatnio stało, ale Ang była okropnie przybita. Chodziła jakaś taka zagubiona, często się zamyślała, nie mówiła za dużo. Jak już z kimś rozmawiała, to z Izzym. Ta. Gdy szliśmy do jakiegoś baru, oni po prostu siadali w kącie i potrafili tak przez cały wieczór. Cały czas starałam się rozgryźć relacje między nimi, ale niestety nie doszłam do niczego konkretnego. 

- Trzymaj się, dzieciaku - mruknęła Ang, patrząc na mnie ze współczuciem. Kurwa. Trochę przestraszyłam się tego, że za pięć minut będę sama. I znowu będę w tym nudnym Seattle. Dlaczego nie mogłam być chociaż o te dwa lata starsza?! Chociaż pewnie rodzicom i Chrisowi nie robiłoby to różnicy. Kazaliby wracać nawet gdybym miała czterdziestkę na karku. Rodzinka... Spojrzałam na resztę i kiwnęłam im głową. 

- Na razie - rzuciłam, po czym przeniosłam spojrzenie na Samborę. Nie wiedziałam, czy mnie lubiła czy nie, ale nie miało to znaczenia. Była jedyną osobą w tym gronie, której ufałam. I chyba naprawdę się o mnie martwiła, sądząc po jej wyrazie twarzy. - To... Do zobaczyska? - spytałam nieśmiało. Ang przytuliła mnie, aż się zdziwiłam i mruknęła:

- Daj znać jak dojedziesz.

- Yhym.

Westchnęłam i weszłam do autobusu.

- Co jest?

- Nic.

Agata leżała w poprzek łóżka z głową praktycznie przy podłodze. Paliła. Widziałam jak z każdym oddechem jej klatka piersiowa unosi się i opada. 

- Możesz... Możesz przestać tak jarać? - rzuciłam, nieco ostrzej niż zamierzałam. Ostatnio często się irytowałam i to kompletnie z błahych powodów. Jak właśnie ten. A przecież wszyscy dookoła mnie palili i robili gorsze rzeczy. Agata z głową dyndającą na skraju łóżka, spojrzała na mnie spokojnie. 

- A co? - spytała. Chciałam jej to i owo powiedzieć o kulturze osobistej, ale ugryzłam się w język. Chyba każdemu bym musiała wyłożyć oddzielne kazanie. I tak nikt by nie słuchał. Znalazła się święta... Podkurczyłam nogi na fotelu i spojrzałam na nią wymownie. - No, dobra - mruknęła i zanim zdążyłam zaprotestować, strzeliła palcami, wyrzucając peta przez okno tuż obok mnie. Nawet nie zgasiła.

- Hej! - krzyknęłam, ale widząc uśmiech na jej twarzy, złagodniałam i sama zaczęłam się śmiać. Po chwili jednak na powrót spoważniałam. Śmiać mogłyśmy się ciągle, ale nie dane nam było w ostatnim czasie zostać sam na sam w pokoju. Byliśmy w Anglii od trzech dni, ale dopiero dzisiaj zobaczyłam się z Samborą. Wcześniej szlajała się z chłopakami po klubach, podczas gdy ja bez przerwy spałam. Koncerty też przegapiałam, leżąc w hotelowym łóżku. I gdy dowiedziałam się, że Agata zostaje na mieście, kazałam jej przyjść do siebie. Miałam zamiar to wykorzystać. W końcu coś było na rzeczy. I to nie tylko ze mną. Widziałam, że Agata też była rozbita. I może nie chciała się do tego przyznać, wiedziałam, że coś ją trapi. Gdyby to było rok temu, walnęłabym prosto z mostu, co mi leży na sercu. Ale coś mnie powstrzymywało... 

Przecież to ta sama Agata, idiotko! Nic się nie zmieniła, tylko ty panikujesz jak popierdolona! Uspokój się! 

No, to czemu nie mogę się odezwać?

- Jeszcze nie znudziła się ci ta ruda cipa?

Ocknęłam się, słysząc jej pytanie. Ruda cipa? Ale że kto? Że Axl? Agata przeciągnęła się, by po chwili podciągnąć nogę i zawiązać buta. Miała na sobie czarno-białe spodnie w paski i koszulkę z jakimś napisem. Chyba Sub Pop. Cokolwiek to znaczyło... 

- Nie jest cipą - odmruknęłam, nie wiedząc za bardzo jak zareagować. Musiałam przyznać, że nie potrafiłam jeszcze z nią tak rozmawiać jak kiedyś. Nie chodziło o nią, ale o mnie. 

- Ta, jasne. A to jak ostatnio przy Izzym cię wyzywał, a potem cisnął o ścianę? Sądzę, że było więcej takich akcji w międzyczasie.

Rzuciłam jej szybkie spojrzenie spod grzywki, ale nic nie odpowiedziałam. Nie było to nic poważnego. Jednak miała rację. Co miałam powiedzieć? Axl to Axl. Po prostu. Nie znała go tak jak ja. Podczas jej ucieczki, to ja byłam z nimi non stop i widziałam więcej niż mogło jej się wydawać. Ta... Prawda była taka, że nie potrafiłam jej wybaczyć tego, że mnie zostawiła. Nawet nie próbowała się ze mną skontaktować. Przecież znała numer Alana. Mogła przyjść na jakiś koncert. Wrócić do Hellhouse. Cokolwiek. Ale nie. Sambora musiała przedrzeć szlak! Sama! Jakby naprawdę nie mogła tego zrobić ze mną. Co jej nie pasowało, że postanowiła uciec? 

- Czemu mu nie powiesz? Bo nie powiedziałaś, nie?

Agata leżała już na brzuchu i patrzyła na mnie wyczekująco. Za dobrze mnie znała, żebym teraz udawała zaskoczenie. Spuściłam wzrok i wbiłam go w ziemię.

- Jeszcze nie... - odparłam zawstydzona. 

- Jesteś pojebana - rzuciła ostro Sambora, po czym wstała, podeszła do mnie i oparła się o oparcia fotela, na którym siedziałam. Patrzyła na mnie groźnie. - Albo ty... - urwała. - Albo ja. 

Przełknęłam ślinę, ale powiedziałam:

- A co z tobą? Może podzielisz się z nami swoim wspaniałym życiem?

Agata wyprostowała się, ale wciąż patrzyła na mnie z góry. 

- Axl to kompletny świr. Jak jeszcze raz cię uderzy, to go zabiję. Wiesz, że ten związek na dłuższą metę nie wypali.

- Skąd wiesz?! - rzuciłam oskarżycielsko. 

- Jesteś głupsza niż sądziłam.

Agata odeszła kawałek dalej i zapaliła papierosa. Wszystko wydmuchiwała przez okno, więc nie musiałam znowu kazać jej zgasić. 

- Bo kocham faceta, kiedy ty puszczasz się na prawo i lewo?!

- Nie - odpowiedziała spokojnie, patrząc za okno. - Tylko nie chcę potem mówić 'A nie mówiłam' jak wrócisz do mnie z płaczem.

Rzuciła mi wymowne spojrzenie, a mnie aż zatkało.

- Dobra. Nieważne. - Pokręciła głową. - Przepraszam. Nie chciałam...

- Już w porządku - odparłam i obie zamilkłyśmy. Po chwili jednak wstałam i podeszłam do niej. - Przepraszam cię... - powiedziałam, czując nagły ścisk w gardle, a łzy same zaczęły mi lecieć. - Tak bardzo przepraszam.

Wybuchłam płaczem. Wstrząsały mną co chwila spazmy i nie mogłam się powstrzymać. Stałam przed Agatą całkowicie roztrzęsiona, starając się powstrzymać. Głupia! Głupia!

- Przepraszam - powtarzałam w kółko jakby miało to w czymś pomóc. Nie minęła jednak chwila, gdy poczułam, że mnie obejmuje i przytula. Zacisnęłam oczy, czując znajomy zapach. Wiedziałam, że znowu jesteśmy tymi samymi dziewczynkami trzymającymi się za ręce na mojej fotografii. Tak bardzo ją kochałam, że nie umiałam tego powiedzieć. Jej uścisk był jedyną rzeczą, której w tamtej chwili potrzebowałam. Tak bardzo mi jej brakowało...

- Hej, może chcesz obejrzeć zdjęcia z Amsterdamu? - rzuciła nagle po długiej chwili Sambora, odsuwając mnie delikatnie na wyciągnięcie ramion. Spojrzałam na nią czerwonymi od łez oczami, ale słysząc ten totalnie beznadziejny tekst na zmianę nastroju, uśmiechnęłam się.

- Wiesz, co?  Ja się tu rozklejam, a ty takie coś - odpowiedziałam, ocierając policzki. To znowu byłyśmy my. - Ale powiem ci, że z tobą bardzo chętnie.

I wsunęłam jej dłoń pod ramię, po czym przeszłyśmy razem do pokoju obok, gdzie leżały rzeczy Duffa. Agata pogrzebała chwilę w torbie i wyciągnęła szarą kopertę z nabazgranym markerem na wierzchu napisem 'Paradiso, Amsterdam, Holland 2 października 1987'. Usiadła na łóżku w siadzie skrzyżnym, ja położyłam się obok i zaczęłyśmy przeglądać.