..::28::..

      Perry mówi:

Dziś dorzucę parę gifów. Jest to wyjątek, ale nie mogłam się powstrzymać ;D

Dzieci śmieci! Ten rozdział zajął początkowo w Wordzie...12 stron! :O

Easy peasy, podzieliłam go na dwa.

Mam nadzieję, że się Wam spodoba, a jak nie to wypierdalać!

Bo mi się podoba!

I w końcu Jackie White! Jak dla mnie pasuje idealnie.

Może trochę za krótkie, ale co tam.

Jebać to, moi drodzy!

- Cicho! Cicho, bo ją obudzisz!

- Ej, czy to co robimy nie jest przestępstwem?

- Ha! Od kiedy to przejmujemy się tym co nielegalne?

- Was chyba totalnie pojebało! Jak się obudzi, to mamy przesrane!

- Weź się nie zesraj!

Przytuliłam się do mojej poduszki z lekkim uśmiechem na twarzy. Znowu śnił mi się kolejny sen z z serii 'Kiedy to się mieszkało w Los Angeles...'. Nie należały do rzadkości, ale nie zdarzały się też specjalnie często. Bez otwierania oczu wiedziałam, że w pokoju wciąż było ciemno, jednak nie miałam zamiaru wstawać. Należało mi się. I nikt nie miał prawa przerwać mi tego wspaniałego poranka. Bądź popołudnia. W każdym razie wydawało mi się, że czułam męski zapach na poduszce. W sumie czułam się jakbym leżała komuś na kolanach. A po chwili coś zatrzęsło moim łóżkiem. Co?! Moment! Trzęsienie ziemi?! Otworzyłam szeroko oczy i podniosłam się. To, co zobaczyłam wcale nie było wnętrzem mojego pokoju. Zdecydowanie nawet go nie przypominało. Pierwszą rzeczą jaką zobaczyłam był przyklejony prosto przed moją twarzą plakat. Ale nie Soundgarden, Alice In Chains czy Mother Love Bone. Przekręciłam głowę, żeby się mu przyjrzeć. W głowie mi się kręciło, więc nie mogłam nic przeczytać.

Jednak nagle cały budynek, aż podskoczył. Byłam pewna, że kamienica wcześniej się nie poruszała, a tutaj w każdym oknie widać było mijany krajobraz. Drzewa, niebo, domy szczęśliwych amerykańskich obywateli zlewały się w jedną całość. Obok mnie siedział Izzy! Ścisnęłam powieki, mając nadzieję, że to tylko jakiś dziwny sen.

- Wszystko ok, dziecinko?

Gwałtownie spojrzałam na mojego rozmówcę i gdy zobaczyłam Mandy siedzącą przede mną, podskoczyłam i zaczęłam się cofać przerażona.

- Ej, spokojnie! - mówiła, starając się mnie opanować, ale serce szalało mi jak ptak w klatce i bałam się, że zaraz wyskoczy.

- Co jest kurwa grane?! - krzyknęłam, idąc w tył jak najdalej od tej szajbuski. O mało się nie przewróciłam przez werbel, a potem uderzyłam plecami o kogoś stojącego za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam Slasha. Jak w tanim horrorze, spierdoliłam od nich jak najdalej tylko po to, żeby przekonać się, że jestem zamknięta w autobusie razem z Guns N' Roses i dwoma dziewczynami. Latałam po aucie w samej flaneli jak popierdolona w tę i z powrotem, drąc się na całe gardło. - Gdzie jestem?!

Zainteresowani patrzyli tylko na mnie, czekając aż mój atak paniki minie. W końcu cała zestresowana skuliłam się w kącie niczym przestraszone zwierzę bliskie zawału. Nie rozumiałam, co działo się dookoła mnie. Dlaczego nie obudziłam się po prostu w moim mieszkaniu? Przecież zasypiałam w tej samej koszuli, którą miałam w tej chwili na sobie. Jak to możliwe, że jechałam właśnie nie wiadomo gdzie autobusem z ludźmi, których zostawiłam w hotelu poprzedniej nocy? Czując jak stres i myśli dobijają moją głowę, przycisnęłam pięści do czoła i zacisnęłam powieki. Tylko nie rycz. Nie rycz, idiotko!, darłam się na siebie, wiedząc, że nic to nie da. Spanikowałam. 

Nie wiem ile czasu spędziłam na ziemi, zanim podszedł do mnie Izzy. To jego zapach czułam przed całkowitym wybudzeniem i to na jego kolanach spałam. Na początku nie wiedziałam, że kucał przede mną. Dotknął delikatnie mojego ramienia i mruknął cicho:

- Nie denerwuj się, Angie. Wybacz, że robimy to w ten sposób, ale nie zostawiłaś nam wyboru.

- O czym ty mówisz? - spytałam, usiłując opanować drżenie głosu i wszystkich mięśni. 

- Nie postąpiliśmy jak dżentelmeni, ale...

- Jak dżentelmeni?! - krzyknęłam. - Porwaliście mnie! Nie wiem jak weszliście do mieszkania, ale chuj już z tym! Macie się zatrzymać!

Izzy zrobił ironiczną minę jakby słuchał idioty, a mi wydawało się, że widziałam Judda Nelsona z Klubu Winowajców.

Po chwili odwrócił się do reszty, która stała trzy metry za nim jak na pogrzebie. Wszyscy popatrzyli po sobie i dali znać potakującymi ruchami głów zupełnie jakby głosowali. Czarny spojrzał jeszcze raz na mnie, westchnął i wplótł palce w moją dłoń.

- Angie... Jesteśmy w San Diego.

- Muszę do łazienki.

***

Nie wiem co było w moim żołądku, ale wszystko zostało zwrócone do zniszczonego i prawie niedziałającego klopa. Klęczałam przed kiblem, a Izzy trzymał mi włosy. Gdy dowiedziałam  się, dokąd mnie wywieźli, poczułam ostry ból w gardle i wiedziałam na co się zbiera. Stradlin chyba załapał co się dzieje, pomógł mi wstać i zaprowadził do wucetu. Niemal od razu puściłam pawia. Świetnie. Naprawdę genialnie. Nie ma to jak zrzygać się przed chłopakiem. Trzeźwym chłopakiem. Musiałam wyjść na jakiegoś słabeusza, który wymiotuje za każdym razem, gdy się stresuje. Jednak Izzy nic nie mówił. Nie skarżył się. Wciąż stał za mną, co chwila poprawiając mi włosy. Chciałam, żeby sobie poszedł, ale wiedziałam, że te moje protesty na nic się zdadzą. Mimo to, byłam mu jednak wdzięczna. Za to, że jako jedyny z tej całej hołoty ze mną został. 

- Rany! Ang! Co ci się stało?!

Gwałtownie wyjęłam głowę z klopa. Usłyszałam za plecami znajomy głos i znieruchomiałam. Boże! Co tu się kurwa dzieje?!, wrzasnęłam w myślach, bojąc się odwrócić. Jednak Izzy zareagował przede mną.

- Wypierdalaj, młoda! Nie teraz!

Maggie. Maggie? Maggie! Co tu do kurwy nędzy robiła Maggie?! Wszystko zaczęło się pierdolić. Nie mogła jedna rzecz, musiało wszystko na raz! Zajekurwabiście! Nie dość, że wplątali mnie w swoje popierdolone życie, porywając mnie, to jeszcze pociągnęli za sobą Cornell. Wiedziałam już co zrobię, gdy dojedziemy do celu. Bez względu na zdarzenia, musiałam odstawić młodą do domu. Wychodzi na to, że obudziły się w tobie instynkty macierzyńskie, panno Sambora, rzucił jakiś ironiczny głos w mojej głowie. Przewróciłam oczami. Chciałam mu odpowiedzieć czymś niezbyt miłym, ale wstrząsnął mną spazm i kolejna porcja moich wnętrzności znalazła się w sedesie. 

- Świetnie... - mruknęłam, czując łzy pod oczami. 

- Długo jeszcze kurwa?! - Axl wpadł do łazienki i zaczął się ciskać. - Nie można nawet w spokoju się wyszczać!

- Nie widzisz, że mamy problem?! - odkrzyknął Izzy, odwracając się do rudego, ale nie puszczając moich włosów. - My ją tak załatwiliśmy, więc się odpierdol!

- My?! Chyba się przesły...

Dalsza wypowiedź została zagłuszona, gdy Izzy zatrzasnął nogą drzwi Axlowi przed nosem. Gdybym nie czuła się jak gówno, zaśmiałabym się z poniżenia rudzielca. Naprawdę nie miałam pojęcie co Konopka w nim widziała. Jak dla mnie był to kawał skurwiela. Jednak Natalia zawsze musiała robić sobie pod górkę. Izzy westchnął. W pewnym sensie Stradlin wykazał się odwagą. Duff sam mówił mi kiedyś, żeby nie zadzierać z Rosem. Mimo, że nikt jej nie przestrzegał, złamanie tej zasady równało się niemal z bohaterstwem. 

- Lepiej? - spytał, po raz setny odgarniając mi włosy z twarzy.

- Izzy. Co tu robi Maggie? - spytałam, odwracając się i siadając przy sedesie. Stradlin spojrzał na mnie pytająco, jednak wcześniej zdjął mi z nadgarstka gumkę wyglądającą jak kabel od telefonu i związał mi włosy w luźny kok. 

- Jaka znowu Maggie?

- Młoda. Ta blondynka, którą zabraliście. Nie powinna tu być.

- Stała na wyjeździe ze Seattle i błagała o podwózkę dokądkolwiek. - Izzy wzruszył ramionami. - Adler nie miał siły, żeby jej odmówić, więc...

- Wspaniale - mruknęłam. Spojrzałam na Stradlina. Usiadł naprzeciwko mnie pod zlewem i uważnie mnie obserwował zza czarnych okularów. Nie umknęło mojej uwadze, że gapił  mi się na nogi. Ale bez tego nie byłby sobą. W każdym pasażerze wesołego autobusu było coś takiego. Gdy widzieli dziewczynę, od razu ją oceniali i lustrowali spojrzeniami. Schlebiało mi to w jakiś sposób, jednak większa część mnie się wstydziła tych niecenzuralnych rzutów oka. Odchrząknęłam, mając nadzieję, że odwrócę uwagę Izzy'ego. I udało się. 

- Widzę, że czujesz się już lepiej, panno Sambora. - Uśmiechnął się, a ja odpowiedziałam tym samym. Wstałam, a chłopak od razu podszedł do mnie, zupełnie jakbym zaraz miała stracić równowagę i pierdyknąć czaszką o sedes. Piękna śmierć... Już wyobrażałam sobie lekarzy dookoła zwłok, śmiejących się z powodu zgonu. 

- Dzięki, kochanie. Ale teraz musisz wyjść. Muszę się wykąpać - powiedziałam, patrząc z uśmiechem na czarnego, który najwidoczniej nie miał ochoty zostawiać mnie samej. Szczególnie po odkryciu moich zamiarów. Gdy kazałam mu wyjść, opuścił okulary i patrzył jakby zaraz miał się rozpłakać. - O, nie! - zaczęłam się śmiać i dosłownie wyrzuciłam Izzy'ego z łazienki.

***

- Wyglądasz... Hm... Dobrze.

Izzy zaczął dosłownie tarzać się po ziemi ze śmiechu, a Steven starał się nie wybuchnąć, ale widziałam, że chichotał, zasłaniając usta ręką. Wyglądał jakby oceniał swoje dzieło, jednak długo nie wytrzymał w tej pozie. Podczas gdy oni mieli ze mnie polewkę, stałam jak totalna sierota na środku ze spuszczoną głową. 

- Chłopaki... - zaczęłam niepewnie, ale Adler ze Stradlinem byli zbyt zajęci sobą, żeby odpowiedzieć na moje wezwanie. - Chłopaki. Czuję się jak idiotka - dodałam, patrząc na czubki butów. 

- Nie... No... Dobrze jest - wydusił z siebie Izzy. - Tylko...

- Te kolczyki nie pasują - dokończył Steven, ledwo trzymając się na nogach. Tak. Daj facetowi się pobawić, to zrobi coś idiotycznego. Po szybkim umyciu się w umywalce okazało się, że wszystkie moje ubrania zostały w mieszkaniu w Seattle, a Alan już kogoś wysłał, żeby je przywiózł. Szmaty Konopki znajdowały się wewnątrz bebechów autobusu i nie było możliwości jak na razie ich wyciągnięcia. Izzy z Popcornem wpadli więc na pomysł ubrania mnie. Podobno zostały jakieś ciuchy po dziewczynach, które bzyknęli parę tygodni temu. O tym, że laski były dziwkami dowiedziałam się dopiero po stylizacji. Wyglądałam jak najgorsze wcielenie Madonny przejechane przez tira i wepchnięte do ścieków. Chłopacy wcisnęli mnie w gorset, na to narzucili różową skórę, kazali włożyć trzy halki, rękawiczki po łokcie i jeszcze do tego obsypali mnie koszem święcących zawieszek, koralików i innej tandety. A teraz podziwiali swoje dzieło, a właściwie wyśmiewali je, a ja musiałam to znosić. Mam już dosyć swojego pecha, pomyślałam, wzdychając. To wszystko trwało może z dziesięć minut, zanim Izzy i Steven się opanowali i pomogli mi zdjąć cały ten szajs. Czułam się niemal jak modelka, gdy dwóch gości biegało dookoła mnie.

- Nie macie innych ubrań? - spytałam żałośnie, gotowa wrócić do alaskowej flaneli.

- A no mamy. Lecę coś ogarnąć - rzucił Popcorn i dosłownie wybiegł z pokoiku. Znajdowaliśmy się w małym pomieszczeniu na końcu autobusu, gdzie pod ścianami stały kanapy. Izzy mówił, że najczęściej tu pili, ćpali i spali. Coś jakby sypialnia. Steven wrócił dosłownie po sekundzie z mnóstwem ciuchów w ramionach i Slashem za plecami. Blondyn jak zwykle uśmiechał się szeroko. Poddreptał do mnie, rzucił ubrania pod nogi Stradlina, po czym razem zaczęli przeglądać nową garderobę. Slash w tym czasie usiadł w rogu, odpalił papierosa i przyglądał się naszej trójce. Czułam jego spojrzenie na sobie, co bardzo mnie krępowało. 

- Masz to! - Steven podsunął mi pod nos męską bluzkę z napisem 'Wanna fuck?'. Spojrzałam na niego z miną 'Serio?', ale on tylko potrząsnął ciuchem, każąc mi zakładać. Przewróciłam oczami, ale wzięłam ciuch, odwróciłam się do nich plecami, żeby zdjąć jakiś obleśny top i przyodziać koszulkę. Przy Izzym i Stevenie mogłam się rozbierać, ale nie przy Slashu. 

- No i świetnie! - pogratulował mi Adler, a Stradlin rzucił we mnie skórzanymi szortami. Oceniłam je i powiedziałam:

- Ej. Ale wiecie, że to odsłania połowę dupy?

- I co z tego? - Obaj spojrzeli na mnie jakbym była niepełnosprawna.

- Nie. No nic - odparłam. Następnym elementem była flanela. Ale nie moja. Ta też była męska, niebieska w małą kratę. Miała podwinięte rękawy ponad łokcie. 

- Czyje to? - spytałam, przykładając ją do siebie.

- Moje. - Oczywiście. Mogłam się domyślić, że to cudeńko należało do pana Hudsona. Prawie zapomniałam o jego obecności. 

- Nie gadaj, tylko się ubieraj! - uciął Steven, a ja nie mogłam z nim dyskutować. Naprawdę wczuł się w rolę stylisty. Gdybym nie była jego manekinem, pewnie uważałabym to za słodkie. Po flaneli nastał czas na buty. Izzy znalazł niskie czarne kowbojki. Chyba musiały być Stevena, bo rozmiar jako tako pasował. Ten jednak milczał. Zawiązali mi bandany - jedną na kostce, drugą na nadgarstku. Izzy na koniec zdjął krzyżyk, który nosił na szyi i dał mi go. Gdy wszystko było na swoim miejscu, obaj wstali i zaczęli mnie oglądać. Stradlin jeszcze podszedł, potarmosił mi włosy, a potem pocałował w policzek.

- Jesteś moim największym dziełem - rzucił zadowolony i spojrzał na Stevena, któremu wyszczerz nie schodził z twarzy. 

- Jak dojedziemy, kupię ci coś seksownego - dodał blondyn.

- Jak dojedziemy, biorę Maggie i wracam do Seattle - odparłam, uśmiechając się krzywo. 

- Nie ma takiej opcji! Nie masz do czego wracać.

- Co? Jak to? - spytałam, nieco zbita z tropu. To zabrzmiało groźnie. Nie wiedziałam, czy chcę znać ciąg dalszy. Moi styliści popatrzyli po sobie i jak na komendę odwrócili do mnie plecami, zmierzając do wyjścia. Próbowałam ich zatrzymać, ale nic to nie dało. Spierdzielali jakby mieli motorki w tyłkach. Super! A myślałam, że mogę na nich liczyć! Gdy zamknęli drzwi, zwróciłam się do jedynej towarzyszącej mi w tym momencie osoby. Slash siedział, a właściwie w połowie leżał i wciąż mnie obserwował.

- Może ty mi to wyjaśnisz, co? - spytałam, ciskając się z westchnieniem naprzeciwko Mulata. - Daj fajkę.

- Myślałem, że nie palisz - powiedział lekko zdziwiony.

- Pierdolę to - odparłam. - No więc?

- Steven ma rację. Nie masz pracy, więc nie masz do czego wracać - mruknął lekko Slash, zapalając kolejnego czerwonego malboro. 

- Co?! Jak to nie mam pracy?! - wrzasnęłam, podskakując w miejscu. Nie byłam wczoraj, ale te dni zawsze miałam wolne. Jeśli jeszcze latałyby dziś samoloty z San Diego do Seattle, mogłabym zdążyć do Ok Hotel na swoją zmianę. Odprowadziłabym Maggie do rodziców i wszystko by się ustabilizowało. Jakim to znowu cudem Slash mówił mi, że nie mam do czego wracać?!

- No zadzwoniłem do twojego szefa i powiedziałem, że rezygnujesz.

- Sam w życiu by ci nie uwierzył - syknęłam lodowato, mierząc chłopaka. Ile bym dała za umiejętność zabijania spojrzeniem!

- He. - Slash zaciągnął się papierosem. - Ale uwierzył twojemu chłopakowi. Powiedziałem, że jedziemy do twojej mamy i wyjazd będzie trwał aż do odwołania.

W tej chwili rzuciłam się na chłopaka z zamiarem oderwania mu wszystkich kończyn.

- Tak ci ryj rozkwaszę, że ci żaden make-up nie pomoże!

Slash początkowo się przestraszył, ale potem zasłonił się ręką, podczas gdy ja starałam się odsłonić mu twarz. Nasza szarpanina nie trwała długo, bo chłopak rozsunął nogi, na których siedziałam i poleciałam na ziemię. Uderzyłam tyłkiem tak mocno, że poczułam jak ból promieniuje od kości ogonowej w górę kręgosłupa. Skrzywiłam się. Super. Jak zwykle. Nawet bić się nie potrafiłam.

- Cholera! - rzuciłam, czując łzy na powiekach. Dupa mnie bolała, nie miałam pracy, pieniędzy, zostałam porwana. Co jeszcze musiało się wydarzyć, żebym uznała moje życie za totalnie pechowe?! I jeszcze kurwa Sam! Nie sądziłam, że nabierze się na tanią sztuczkę z wyjazdem do chorej matki.

- Ej. Wszystko w porządku?

No, tak! Zapomniałam jeszcze o nim! Slash kucnął przede mną, a ja nie mogłam wytrzymać. Wybuchłam płaczem. Tak. Jeśli ktoś chciał się przekonać czy potrafię być rozhisteryzowaną nastolatką, pragnącą wrócić do domu, to mógł nacieszyć oczy. Czułam, że byłam w totalnej rozsypce. Jednak nagle coś we mnie pękło. Poczułam jakby cała cholerna rozpacz odeszła, a na miejsce wróciła dawna ja. Rzeczywistość przetrzepała mi w tamtym momencie fizis! Coś wyraźnie krzyczało w mojej głowie wszystkie przekleństwa świata. Przestałam płakać, a zamiast tego zmarszczyłam brwi i poczułam jak dziwna siła wraca mi dawne życie. Koniec tego użalania się nad sobą! To jakieś kurewsko! Miałam dość! Najchętniej złapałabym za Skorpiona i wystrzelała wszystkich do nogi! Nie miałam pracy? Trudno! Poradzę sobie. Wstań, głupia szmato! Nie będziesz się tu rozklejać! No, już! Wstawaj! Podniosłam się i rzuciłam wyzywające spojrzenie Slashowi. Chyba nie spodziewał się takiej reakcji, bo odsunął się, nie wiedząc, co zamierzałam zrobić.

       - Muszę się napić! - rzuciłam władczo i z szatańskim uśmiechem wyszłam z pokoju, ciągnąc za sobą Slasha.