..::1::..

Perry ogłasza:

Blog jest przełożeniem treści z bloga Rocket Queens, który na szczęście zmarł śmiercią onetowską

Wszystkich tych, którzy odwiedzają to opowiadanie i je czytają, proszę o szczere komentarze.

'Cause everything for fun! Miłego odbioru.

Powiedz Witaj ognistej kobiecie.

Steven stał nade mną. Co chwila okładał pięściami, to kopał. Zupełnie jakbym nie istniała. Leżałam skulona na posadzce łazienki. Trzymając ręce na głowie, słyszałam wrzaski chłopaka jakby zza ściany mgły – przytłumione, niewyraźne, ale bolesne. Dookoła jeszcze gdzieniegdzie była porozsypywana kokaina.

- Ty pieprzona suko!

Podkurczyłam nogi i jeszcze szczelniej oplotłam głowę rękami. Gdy padał kolejny cios, myślałam o początku dnia. Wyszłyśmy z zakładu. Natalia i ja. Przeżyłyśmy. Było ciężko, ale dałyśmy radę. Wciąż dolegała mi lekka gastro-faza, ale wolałam o tym nie myśleć, a tym bardziej mówić. Teraz miałyśmy zacząć nowe życie – w nowym mieście, w innym państwie, gdzie nikt nie znał naszej przeszłości. Miałyśmy gotówkę, a resztę marnych pieniędzy w banku, więc nie musiałyśmy zbytnio martwić się o fundusze. Nie była to szaleńczo wielka ilość, ale miało starczyć na przeżycie. I wtedy odezwał się głód. Był to ból narastający, który trzeba zaspokoić od razu. Złapałam Natalię za rękę i pobiegłyśmy prosto na przystanek autobusowy. Wsiadłyśmy do pierwszego rozwalającego się busa jadącego do centrum. Gdy usiadłyśmy, odetchnęłam z ulgą. Byłam wolna i pomyślałam o nim. Nie wiedziałam, kiedy przypałętał się do mojej głowy we wspomnieniach. Przyłapałam się na tym, że wspominam nasz pierwszy raz.

- Och, no nie bój się. Wszystko będzie dobrze.

- No, nie wiem.

- To pomoże ci wyciągnąć się w końcu z dołka.

- Myślisz? No, zgoda. Ale tylko raz.

I dałam sobie wstrzyknąć w nadgarstek ten dziwny płyn, po którym poczułam przyjemne ciepło i ten niesamowity błogostan. Nigdy nie czuliście czegoś takiego. Nic innego nie dawało mi takiej ulgi. Ale jak wiadomo na jednym razie się nie skończyło. Bo czy gdy się ma cudne lekarstwo na smutki, nie będzie się go używało zawsze?

Sukinsyn. On mnie w to wpakował. Idiotka z ciebie. I to wykurwista. Popierdolona jesteś i tyle. Już nie raz to słyszałaś. Spojrzałam za okno. Padał deszcz. Jakiś gruby facet, cuchnący wódką, usiadł koło Natalii.

 - Cholera, ale cuchnie!

Przysunęłyśmy się do szyby. Znowu poczułam ten głód. Musiałam go zaspokoić. I to szybko! Rozejrzałam się po autobusie, szukając potencjalnej ofiary. Najodpowiedniejszym kandydatem wydał się przygruby dzieciak ze skrzypcami. Przecisnęłam się przez starego grubasa, ciągnąc za sobą Natalię i podeszłam do chłopca.

 - Hej, młody. Nie wiesz gdzie jest najbliższy sklep muzyczny? – spytałam, uśmiechając się przyjaźnie.

Dzieciak spojrzał na mnie, potem Natalię, ale zaraz odwrócił głowę.

- Z obcymi nie rozmawiam – burknął.

Co za cholerny bachor. Kolejny rozpieszczony amerykański salceson bogatych staruszków. Popatrzyłam na wygrawerowane złote litery na futerale.

- Joseph – przeczytałam. – Jestem Agata. A to Natalia.

Grubas jeszcze raz zmierzył nas od góry do dołu i znowu się odwrócił.

- Co to za imię? – zamilkł, ale po chwili dodał:

– Masz tatuaż. 

Spojrzałam na swój odsłonięty brzuch i momentalnie go zakryłam. Na prawym biodrze widniały kontury dziesięciocentymetrowego sterowca.

- Podoba ci się? Zeppelinowski.

- Jaki? – Dzieciak w końcu na mnie spojrzał.

- Z okładki Led Zeppelin - odparłam.

- Co to?

Wybałuszyłam oczy. I jak te cholerne liliputy mają być dobrymi obywatelami?

- Ty mały ignorancie! – krzyknęłam. – To najlepszy zespól rockowy wszech czasów!

Joseph wzruszył ramionami.

- Spadaj.

Natalia chciała odejść, ale przytrzymałam ją, patrząc na niego z zaciśniętymi ustami.

- Zapytam ostatni raz. Gdzie jest sklep?

- Głucha jesteś?! – wrzasnął dzieciak.

Kucnęłam, by mieć grubą gębę Josepha na wysokości oczu.

- Słuchaj, mały gnojku. Albo mi powiesz, albo wypierdolę twoje skrzypce w kosmos.

Dzieciak zawahał się.

- No, już! – syknęłam.

- Dobrze, dobrze! Zgoda! – pisnął. – Tylko mnie nie krzywdź! – Joseph złapał kurczowo futerał, patrząc na nas ze strachem. – Następny przystanek.

- Dzięki, Joe.

Gdy wysiadłam z autobusu, pomachałam dzieciakowi.

- To nie było zbyt miłe. – Natalia skrzywiła się, ale od razu wybuchnęła tym swoim śmiechem, który był dla mnie bezcenny. Odwróciłyśmy się i poszłyśmy w kierunku niskiego budynku z wielkim napisem ‚MUSICSHOP’.

Oryginalnie, pomyślałam, wchodząc. Przywitał nas rząd gitar, perkusji i BASÓW. Oczy mi się zaświeciły. Czułam się jak małe dziecko w Disneylandzie.

- Witajcie, maleństwa.

I nie patrząc na Natalię, zaczęłam obchodzić stojaki. Przeglądałam, próbowałam, odkładałam, ciągle czując na sobie uważny wzrok łysego sprzedawcy.

Okropny typ. Pięćdziesięciolatek wyszedł zza lady i podszedł do mnie.

- Za pół godziny zamykamy – mruknął i zmierzył mnie.

Uśmiechnęłam się krzywo, szukając wzrokiem Natalii. Ona jak zwykle latała od gitar do basów i tak w kółko. Jedyne, co widziałam to jej włosy. No, bo kiedy miałyśmy w ręku coś porządnego? Już miałam wychodzić, gdy kątem oka zauważyłam czarnego Thunderbirda. Widać, że był po przejściach, ale nie było to ważne. Oczy zalśniły mi znowu tym razem jak małemu dziecku na Boże Narodzenie. Wiedziałam, że znalazłam to czego szukałam.

Sprzedawca patrzył na mnie dziwne, gdy cała podniecona płaciłam za gitarę. Słysząc za sobą dźwięk dzwonka, odwróciłam głowę. Sądziłam, że zobaczę wychodzącą Natalię. Przeliczyłam się. Grupa drących się chłopaków wpadła do sklepu z głośnym śmiechem.